Αυτή τη φορά θύμα της τηλεόρασης δεν έπεσα εγώ αλλά ο μπαμπάς μου, ο οποίος σημειωτέον σπάνια κάθεται σε μια καρέκλα για πολύ ώρα, πόσο μάλλον για να δούμε ταινία.Ήταν από εκείνα τα απογεύματα το σημερινό που είχαμε άφθονο χρόνο στην διάθεσή μας και τον αναλώσαμε με μεγάλη επιτυχία μπροστά στην τηλεόραση. Και εκεί που κάνεις το καθιερωμένο zapping πέφτεις πάνω στην γνώριμη φυσιογνωμία του Ξανθόπουλου.Αμέσως σου έρχονται στο μυαλό λέξεις όπως: δράμα,κλάμα,ξενιτιά,φτώχεια, παράπονο,αδικημένος από τη ζωή. Έλα όμως που δεν ήταν μια απλή ταινία αλλά η ΤΑΙΝΙΑ! "Η Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου".Διάρκεια μόνο 183 λεπτά, βάλε και τις διαφημίσεις μας κάνουν ένα τετράωρο γεμάτο και με το παραπάνω!!!!!!!!Και όμως του ήρθε η διάθεση να τη δει,τον είχα προειδοποιήσει για την διάρκεια αλλά τίποτα.Για συμπαράσταση παρακολούθησα και εγώ λιγάκι.Κάθε τρεις και λίγο άκουγα τις εξής ερωτήσεις:"Αργεί;Πόσο έχει ακόμα;" Ήδη η οδύσσεια του τηλεθεατή είχε ξεκινήσει!Φυσικά δεν έκατσα να δω το τέλος,καμία υπομονή από τη μεριά μου!Και εκεί που είχα ξεχάσει ότι έπαιζε ακόμη η ταινία (μετά από 4 ώρες περίπου) άκουσα μια φωνή από το σαλόνι:"Τελείωσε!"
